‘Nederlanders en Brazilianen lijken meer op elkaar dan je zou verwachten’

Bio: Alex Hijmans (36) verhuisde op zijn twintigste naar Ierland waar hij Gaelic en mediawetenschappen studeerde. Hij werkte vervolgens als verslaggever bij een Ierse krant en publieke omroep. In 2007 verlegde hij zijn werkterrein naar Zuid-Amerika, waar hij werkt voor verschillende kranten en radiostations in Nederland, Ierland en het Verenigd Koninkrijk.

Waarom heb je gekozen voor een correspondentschap in Brazilië?

Journalist was ik al en toen trouwde ik met een Braziliaan en was een bestaan als freelance correspondent dus een logische stap.

Hoe lang zit je er al en wanneer loopt het af?

Sinds 2008. Voor ik naar Brazilië kwam had ik er al twaalf jaar in Ierland opzitten. Ik zie mezelf niet nog eens naar een andere standplaats verhuizen.

Welk verhaal wil je tijdens je correspondentschap vertellen?

Brazilië is zó groot en zó gevarieerd dat er miljoenen verhalen te vertellen zijn, vrolijke en minder vrolijke. Eén verhaal dat mij niet loslaat is het feit dat er in Brazilië per jaar zo’n 50.000 geweldsdoden vallen. Dat zijn er per jaar meer dan er ooit in het conflict tussen Israël en de Palestijnen gevallen zijn, maar probeer er in de Nederlandse media maar eens aandacht voor te krijgen. “Tja, maar dat zijn toch drugsdealers die elkaar afmaken?” krijg je dan te horen. Maar wat brengt iemand ertoe drugssoldaat te worden… of juist niet?

Moest je erg wennen aan het leven in Brazilië?

Nederlanders en Brazilianen lijken meer op elkaar dan je wellicht zou verwachten. Aan de meeste grote verschillen was ik dus snel gewend. Maar aan sommige dingen wen je nooit. Aan de Braziliaanse bureaucratie bijvoorbeeld, of aan het feit dat de tv ALTIJD aanstaat.

Voor wie werk je allemaal, moet je daarnaast ander werk doen?

Ik heb het geluk dat ik, doordat ik voor mijn komst naar Brazilië twaalf jaar in Ierland als journalist werkte, twee afzetmarkten heb. In Nederland werk ik voor de GPD en af en toe BNN en de Wereldomroep; ik schreef met liefde voor wijlen De Pers. Ik schrijf voor een aantal Ierse kranten, waaronder The Irish Times. Naast mijn journalistieke werkzaamheden schrijf ik ook fictie.

Op welk verhaal ben je het trotst?

Trots is misschien een beetje een gek woord als je het over journalistiek hebt – de verhalen die ik vertel zijn van de mensen aan wie ze toebehoren, niet van mij. Waar ik wél trots op kan zijn is als een artikel dat ik geschreven heb lekker wegleest.

Wat is jouw gouden tip voor journalisten die correspondent willen worden?

Zoek een niche! En tip nummer twee: hou altijd je oren open. Luister naar de gesprekken in de bus, in de sportschool, in de rij voor de kassa. Dan weet je wat er speelt.