|

Kerst met falafel, een verse krant en gore wijn

View from Al Azhar park

Ik zal er maar eerlijk voor uitkomen: ik ben geen kerstmens. Verplicht gezellig doen met familie, kaartjes sturen naar mensen waar je de rest van het jaar nooit aan denkt en niks van hoort, het hele land dat stil valt omdat iedereen vrij heeft, en dat allemaal omdat een paar figuren enkele duizenden jaren geleden wat te veel gerookt hadden en vervolgens een rits fantastische verhalen uit hun duim zogen.

Ik maakte er in Nederland dan ook altijd een sport van om met de kerstdagen in het buitenland te zitten. Goed excuus om nergens op te hoeven komen draven. Deze kerst hoefde ik daarvoor niet eens het vliegtuig in, want ik woon sinds dit jaar weer buiten Nederland. Hamdulillah!

Grondwet

Mijn eerste Ramadan in een Islamitisch land was achteraf bezien geen succes, maar kerst bevalt tot nu toe wel. Vooral omdat het nauwelijks gevierd wordt. Op eerste kerstdag heb ik een krantje gekocht en daarna ontbijt gehaald bij mijn favoriete afhaaltent. Gewoon, omdat het kon. Nieuws op eerste kerstdag, onvoorstelbaar. In Nederland is er tijdens kerst geen nieuws, hier kondigen ze doodleuk de definitieve resultaten van het referendum over de grondwet aan (die zoals verwacht is aangenomen). En op kerstochtend in de rij staan tussen mensen die onderweg zijn naar hun werk, wachtend op mijn broodje falafel. Gek.

Vandaag (tweede kerstdag) ga ik langs bij mijn internetprovider om een nieuw abonnement af te sluiten, ga ik boodschappen doen bij de Indonesische ambassade (verse tofu!) en loop ik binnen bij een opdrachtgever om mijn loon op te halen en wat ideeen voor het nieuwe jaar te bespreken. Kortom: een doodnormale werkdag.

Kerstmuziek

Ruim tien jaar geleden woonde ik met kerst in Australie. Dat was al vreemd, vooral vanwege de temperatuur, maar daar hing tenminste nog overal kerstversiering en had iedereen een kerstboom. Hier liep ik een paar weken geleden in de expat-enclave Zamalek per ongeluk tegen een kerstboom aan, maar heb ik er sindsdien geen meer gezien. Kerstversiering zie je al helemaal nergens. Een groot voordeel: ze draaien dus ook nergens van die afgrijselijke kerstmuziek. Ik denk dat dit mijn eerste kerst sinds 1984 is dat ik Wham’s Last Christmas niet gehoord heb en de eerste decembermaand na 1994 zonder naar dat verschrikkelijke grafnummer van Mariah Carey te hebben moeten luisteren.

In de weken voor kerst bleef ik toch voor de zekerheid iedere winkeleigenaar vragen of ze op 25 en 26 december wel open zouden zijn. Niets erger dan feestdagen op water en beschimmeld brood omdat je vergeten bent inkopen te doen. Ik was iedere keer weer uiterst verbaasd als ik een ‘ja, natuurlijk’ als antwoord kreeg. Een Egyptische vriendin lachtte me er om uit. ‘Ha ha, ik dacht dat je inmiddels wel aardig geintegreerd was, maar nu heb je toch last van cultuurshock. Tijdens het suikerfeest en het offerfeest werken jullie toch ook gewoon door?’ Ja, daar had ze wel een punt.

Hutspot

Een unicum: omdat ik was uitgenodigd voor verschillende kerstdiners en je daar toch niet met lege handen kunt aankomen, heb ik de afgelopen drie dagen twee keer voor mensen gekookt. En dat is uitzonderlijk, want koken doe ik over het algemeen niet. Allereerst omdat ik het niet kan, en daarbij vind ik er niks aan. Ik had in de ruim anderhalve maand dat ik in mijn nieuwe huis woon het keukenkastje waar de pannen in staan nog niet geopend. Bovendien: wie gaat er nou zelf staan koken als je voor omgerekend een euro ook een prima maaltijd kan afhalen (of zelfs laten bezorgen!)?

Maar de hutspot (!) en pastasalade vonden nog gretig aftrek ook, dus ik vrees dat ik vanaf nu vaker de keuken in moet. Grappig detail: de hutspot werd geserveerd met een Algerijnse wijn die een vriend van ‘de voormalig secretaris-generaal van de Arabische Liga’ gekregen had. Oftewel: een cadeautje van voormalig Egyptisch presidentskandidaat Amr Moussa. Hij was niet te zuipen.

Pantoffels

Ook qua temperatuur voelt het hier natuurlijk helemaal niet als kerst. Al zit ik dit te typen met twee truien aan, dikke wintersokken in mijn pantoffels, een sjaal om en een slaapzak over mijn benen. Het is hier dan wel 17 graden, als je uit een zomer met gemiddeld 45 graden komt zorgt dat verschil in temperatuur toch echt voor kippenvel en voeten als ijsklompjes. En Egyptische huizen hebben doorgaans geen verwarming. Zo ook mijn oude jaren ’30 flat niet. Gelukkig schijnt de zon wel nog steeds, dus de winterdepressie sla ik dit jaar hopelijk over.

Nu ik de kerst overleefd heb, ben ik erg benieuwd hoe oud & nieuw hier gevierd wordt. Het idee is om met een groep mensen uit eten te gaan en daarna op een leuk feestje goed dronken te worden. Maar dat klinkt eerlijk gezegd als een standaard vrijdagavond. Vuurwerk wordt hier te pas en te onpas afgestoken, en is het hele jaar door in alle soorten en maten verkrijgbaar, dus ook daar verwacht ik niet veel van. En waar mijn Nederlandse vrienden al weken bezig zijn met uitpluizen waar het beste feest is en of daar nog wel kaartjes voor zijn, krijg ik van mijn Egyptische vrienden als ik vraag wat ze op oudejaarsnacht gaan doen nog steeds het antwoord: ‘Oh, dat zie ik dan wel. Misschien ergens een waterpijp roken met een kopje koffie erbij?’

Vergelijkbare berichten