|

Recensie: Andy Carvin laat zien hoe je revoluties cureert in Distant Witness

Wie het over Andy Carvin heeft, praat over een van de grootste voorbeelden van de huidige generatie internetjournalisten. Journalist en internetgoeroe Jeff Jarvis is een van zijn grootste fans en in april 2011 vroeg Columbia Journalism Review zich af of @acarvin de beste twitteraar ter wereld was. Waarom? Niet alleen omdat hij ‘revoluties twittert’, maar deze ook cureert en daarmee de nieuwe norm zette voor gedegen journalistiek op basis van social media.

Carvin, die social media expert is bij het Amerikaanse National Public Radio, beschrijft in zijn boek Distant Witness: Social Media, the Arab Spring and a Journalism Revolution de manier waarop hij dé man werd om te volgen tijdens de Arabische Lente. Door twitteraars en bloggers om zich heen te verzamelen die hij vertrouwde bouwde hij langzaam een online ‘community’ op die hem bijvoorbeeld hielp de vele geruchten die rond gingen te ontkrachten en video’s en foto’s van protesten of schietpartijen te duiden. Hij hoefde er zijn huis niet eens voor uit.

Een zo’n voorbeeld dat hij beschrijft in Distant Witness is het ontkrachten van het gerucht dat Israël de troepen van de Libische leider Moammar Gaddafi voorzag van clusterbommen en mortiergranaten. Libische bloggers brachten foto’s van munitie in omloop waarop een Davidster te zien zou zijn. Carvin kon met hulp van zijn volgers – “zijn newsroom“- dit potentieel diplomatieke schandaal ‘debunken’.

Lees hier de Storify van de zoektocht naar de waarheid achter deze ‘Israëlische’ wapens. Voor wie dat te lang vindt: wapensexperts wezen Carvin op Twitter erop dat de ‘Israëlische wapens’ Britse lichtmunitie was uit de Eerste Wereldoorlog (ver voor de stichting van de staat Israël) met daarop zespuntige sterren die aangaven dat het lichtmunitie was.

Distant Witness is eigenlijk één grote aan elkaar geschreven Storify van de gebeurtenissen in de Arabische wereld in 2011. Degenen die de gebeurtenissen op de voet volgden, kunnen weer diezelfde spanning herleven als toen. Maar daardoor is het boek dus wel een beetje een herhalingsoefening.

Andy Carvin over de (overleden) mensen die zijn curatiewerkzaamheden mogelijk maakten:

Bovendien is Distant Witness niet het door Carvin beloofde handboek voor de ‘curerende’ journalist. Toch biedt het boek wel handvatten voor curatie (zoals deze eerder genoemde tips), je ziet hoe Carvin te werk gaat (want het boek is eigenlijk een veredelde Storify): bevestiging vragen van geruchten/nieuws, vragen naar context en de bron en het publiekelijk benoemen van wel of niet bevestigd nieuws.

Het boek van Carvin geeft wel een duidelijk beeld van hoe er nu en in de toekomst omgegaan moet worden met (grote) ontwikkelende nieuwsgebeurtenissen. En hoe je ook vanaf je bureau buitenlands nieuws op een correcte manier kunt verslaan zonder onbetrouwbare bronnen te hoeven citeren en later gedwongen te worden het nieuws terug te nemen. Maar zoals Carvin zelf ook treffend genoeg schrijft in de epiloog van Distant Witness: wat hij doet is geen vervanging voor de correspondent of de (burger)journalisten ter plekke maar een verrijking van en aanvulling op het werk van deze moedige mensen.

Lees vandaag ook een groter stuk over Andy Carvin in NRC Handelsblad digitale editie) .

Volg DBR ook op Twitter en Facebook.

Vergelijkbare berichten