Foto Marno de Boer
|

‘Ik laat me nooit bij mijn huis afzetten’

Bio: Marno de Boer (1987) behaalde een MA militaire geschiedenis aan King’s College London (2011) en een LLM internationaal recht aan de Universiteit Utrecht (2012). Na zijn afstuderen besloot hij als correspondent naar Pakistan te gaan. Sinds maart 2013 werkt hij vanuit Islamabad voor onder andere Trouw. Op Twitter is hij @MarnodeBoer.

Waarom Pakistan?

Het leek me een interessant land in verband met mijn studieachtergrond in, en belangstelling voor, internationale politiek en oorlog. Er is hier van alles: de relatie met Afghanistan en India, kernwapens, Amerikaanse droneaanvallen, interne opstanden, islamitische militanten die vanuit de hele wereld hier komen trainen en netwerken. Noem maar op.

Hoe lang ga je blijven denk je?

Een of twee jaar is wat ik van plan ben. Maar misschien vind ik het wel zo interessant dat ik langer blijf, of dient zich iets aan waardoor ik eerder weg ben.

Wat is het moeilijkste aan werken in Pakistan?

Voor veel gebieden heb je als buitenlandse journalist toestemming van het leger en het Ministerie van Informatie nodig. En dan nog zijn sommige gebieden simpelweg te gevaarlijk. Ik ben nu een trip naar Karachi aan het plannen. De meeste mensen waartegen ik dat zeg verklaren me voor gek.

Waar moest je het meest aan wennen?

Alles gaat  via-via en met mobiele nummers: het vinden van een huis, mensen waar je mee kunt werken of weten waar leuke feestjes zijn. Bijna geen bedrijf heeft een website en je moet vaak tien keer bellen voor je de juiste persoon hebt om een afspraak mee te maken. De eerste twee weken vond ik het lastig daarin mijn weg te vinden.

Wat is het mooiste aan Pakistan?

Ik arriveerde twee maanden voor de verkiezingen van 11 mei. Dat zijn de eerste in de geschiedenis van Pakistan na een volle ambtstermijn van een regering, dus het leeft enorm hier. Dat is mooi om van dichtbij mee te maken. Zeker omdat het politieke systeem erg complex is, met talloze partijen en deals achter de schermen.

Heb je veel concurrentie van andere (Nederlandse) collega’s in Pakistan?

Veel Nederlandse media hebben mensen in dienst die in India wonen en heel Zuid-Azië doen, dus het is best lastig daar tussen te komen.

Hoe is het gesteld met de veiligheid van westerse journalisten? En hoe ga je daarmee om?

De meeste slachtoffers vallen onder lokale journalisten die in het westen van Pakistan werken. Gebieden die voor buitenlanders vaak gesloten zijn. In andere gebieden is af en toe wel terrorisme. Maar het kinetisch effect van terrorisme is vaak klein, het gaat om het zaaien van angst. Dus het gevaar is wel te overzien.

Ik zorg dat ik van tevoren wat contacten heb als ik ergens heen ga. Verder neem ik gewoon normale voorzorgsmaatregelen. Ik laat me door een taxi bijvoorbeeld nooit bij mijn huis afzetten maar bij een druk winkelcentrum in de buurt, en ik vertel mensen niet waar ik precies woon. Ik denk dat het vooral belangrijk is om open en vriendelijk naar mensen te zijn maar tegelijkertijd altijd alert te blijven en de omgeving in de gaten te houden.

Op welke productie ben je tot nu het trotst?

Een paar reportages over sociale onderwerpen als onderwijs en de energiecrisis die ik gemaakt heb en waar de redacteuren van Trouw blij mee waren. Ik heb geen journalistieke achtergrond, dus mijn grootste zorg was ik of ik wel een goede reportage kon schrijven, niet de veiligheidssituatie hier.

Voor wie werk je allemaal?

Ik werk nu voor Trouw, WNL radio en de Belgische VRT Radio 1. Ik zit hier pas een aantal weken, en ben dus nog bezig andere opdrachtgevers binnen te halen.

Overweeg je voor anderstalige media te gaan schrijven en waarom?

Ja, ik hoop dat als ik Pakistan beter ken ik daar ook analytische stukken over de veiligheidssituatie kwijt kan waarin ik theoretische kennis kan combineren met ‘facts on the ground’.

Welk verhaal wil je vertellen tijdens je correspondentschap?

Ik heb geen specifiek verhaal dat ik wil vertellen. Ik was nog nooit in Pakistan geweest voor ik hier begon te werken, dus ik sta er onbevangen in. Maar omdat politiek en conflicten mijn belangstelling hebben wil ik daar wel over schrijven.

Hoeveel uur besteed je per dag aan je journalistieke werkzaamheden?

Ik houd dat niet echt bij. En het is moeilijk te tellen. Ik lees altijd artikelen of boeken over oorlogen en politiek, dus als ik ’s avonds nu iets lees over extremisten in Punjab in plaats van over Syrië weet ik niet of ik dat als werk moet zien of vrije tijd.

De meeste tijd gaat op aan bureauwerk. Het kost hier nogal veel tijd om afspraken te regelen. Ook heb ik niet het budget om te besteden aan een fixer en er dan met hem of haar steeds op uit te trekken, ik doe veel zelf.

Wat is jouw gouden tip voor journalisten die correspondent willen worden?

Ga en probeer het. Toen ik hier kwam kende ik ook niemand en had ik nog nooit een reportage geschreven. Het is de eerste paar weken wel eenzaam, maar als je wat initiatief neemt, niet binnen gaat zitten somberen en open bent, doe je zo contacten op en leer je aardige mensen kennen En als je het echt niet leuk vindt kun je altijd weer weg.

En een tip specifiek voor Pakistan?

Het is een heel andere cultuur, dus je moet daarvoor openstaan, en ook kunnen lachen om de vreemde situaties die je gaat meemaken. Anders word je gek. Als ik voor iedere keer dat mij gevraagd was waarom ik nog niet getrouwd ben een euro zou krijgen, dan had ik nu wel een aardige bruidschat bij elkaar verdiend.

Vergelijkbare berichten