Op DBR geven correspondenten in onder meer Frankrijk, Egypte, Zuid-Afrika en Syrië een uniek inkijkje in de dagelijkse praktijk van hun beroep.
In de Verenigde Staten hoorde correspondent Hans Klis de opmerkelijkste ‘conspiracy theory’ van dit moment. Republikeinse kandidaat Donald Trump zou volgens sommige paranoïde Amerikanen een handlanger van Hillary Clinton zijn.
Correspondent Niels Posthumus was onlangs bij een presentatie van Edward Glaeser: vooraanstaand Amerikaans econoom van Harvard en een groot pleitbezorger van urbanisatie. Hij was het helemaal eens met zijn theorie, en schreef dat als journalist ook keurig in de krant. Maar de praktijk… dat is in Zuid-Afrika een ander verhaal.
Kritische verslaggeving in het rebellengebied in Oost-Oekraïne komt journalisten soms duur te zijn. Elke journalist is een ‘potentiële spion’ in tijden van oorlog en potige mannen in camouflagekleding zijn niet te overtuigen.
Naast het werken als correspondent, moet je natuurlijk ook van allerlei andere dingen doorkrijgen hoe ze werken. Een huis zoeken is in Nederland iets makkelijker dan in een stad als New York. Deze onderneming is daar zo’n beetje een dagtaak en een aanslag op je productiviteit, zo vertelt correspondent Hans Klis.
De crisis in Burundi heeft op alles invloed in het land, zo ook het vrije woord. De media worden onder druk gezet en kunnen hun werk niet meer normaal uitvoeren. Jojanneke Spoor, hoofdredacteur van de Engelstalige redactie van Iwacu, moest met haar kinderen uitwijken naar buurland Rwanda, met pijn in haar hart.
Werken als journalist in het buitenland gaat beter (en makkelijker) als je het land goed hebt leren kennen en het karakter van de mensen kan begrijpen. En soms gaat het gepaard met het feit dat je je Nederlandse principes of gewoontes een beetje los moet laten. Zo ook in Tsjechië.
Hans Klis ondervindt hoe moeilijk het kan zijn om mensen te spreken te krijgen in Amerika, helemaal als het gaat om politici in Washington. Toch wordt het je af en toe opvallend makkelijk gemaakt…
Martin Bosma heeft een boek geschreven over de Afrikaners in Zuid-Afrika. Hij is tegen de apartheid, stelt hij aan het begin, om vervolgens alles en iedereen af te branden die bijdroeg aan de afschaffing van dat racistische systeem. Het centrale thema lijkt dan ook: ‘Ik ben geen racist, maar…’
Sjoukje Rietbroek besloot op haar 28ste journalistiek te gaan studeren. Niet veel later kon ze aan de slag bij het Brabants Dagblad en BN DeStem. Door bezuinigingen moest ze daar weg zocht ze naar een nieuwe uitdaging. In Marokko besloot ze dit vak in te gaan en er zat op dat moment geen Nederlandse journalist in Marokko. De keuze was snel gemaakt en in 2013 vertrok ze naar Rabat en maakt daar sindsdien verhalen voor onder andere NOS, Trouwen en ANP.
De beroemde journalist Ryszard Kapuscinski nam het niet zo nauw met de feiten, blijkt uit zijn biografie die ik las toen ik onlangs in Zimbabwe was. Het ging hem erom de essentie van een verhaal te pakken en dat vervolgens zo mooi mogelijk op te schrijven. Verleidelijk misschien als journalist, maar je steekt er wel mee over van het gebied van de journalistiek naar dat van de literatuur.
