Terwijl heel Zuid-Afrika (terecht) discussieert over de mogelijke verwijdering van oude koloniale standbeelden overal in het land, leken opvallend weinig Zuid-Afrikanen zich druk te maken over het bezoek van de Zimbabwaanse leider Robert Mugabe afgelopen week aan hun land.
De DA is de grootste oppositiepartij van Zuid-Afrika. Ze wordt (onterecht) door veel zwarte Zuid-Afrikanen als een blanke partij gezien. De meest gehoorde kritiek verder: te academisch, te elitair, te betweterig. Niet handig in verkiezingstijd. Maar als blank individu krijg ik in politieke discussies consequent dezelfde soort kritiek naar mijn hoofd.
Veel Zuid-Afrikanen zijn uitzonderlijk negatief over het ANC, maar zeggen toch wel degelijk weer op die partij te gaan stemmen. Waarom? Omdat het ANC het land twintig jaar geleden behoedde voor een burgeroorlog. Dat lijkt een wat achterhaalde reden, maar wie erover nadenkt begrijpt het toch wel enigszins.
Veel Zuid-Afrikanen vragen mij waarom Zimbabwe de afgelopen verkiezingen opnieuw op Mugabe stemde. Lafheid, is het oordeel van velen. Anderen houden het volledig op fraude. Maar de winst van Mugabe lijkt in feite vooral een gevolg van een gebrek aan een geloofwaardig alternatief.
De verkiezingen in Zimbabwe maakten duidelijker dan ooit dat waarnemersmissies feitelijk maar weinig effect hebben. Honderden internationale waarnemers waren er, maar er waren ook maar liefst zo’n 10.000 stemlokalen. Maar er waren nog altijd mogelijkheden genoeg tot fraude, vooral op het platteland.
En zo sta ik opeens de tuin van Joshua Nkomo om te ploegen: de oprichter van de Zimbabwaanse vrijheidsbeweging Zapu, die later tegen Nkomo’s zin zou fuseren met ZANU van Robert Mugabe tot de huidige regeringspartij Zanu-PF.
