|

Who cares about the midterms?

De midtermverkiezingen in de Verenigde Staten zijn best wel belangrijk, maar de gemiddelde Nederlander én Amerikaan heeft geen idee waar deze verkiezingen om draaien. Afgelopen dinsdag 4 november kozen de Amerikanen een nieuw deel van het Congres. Het was vooral spannend of de Democraten hun meerderheid in de Senaat konden behouden. Afgelopen jaren konden veel kandidaten meeliften op de Obama-rush, maar de recente kritiek op de president heeft er inderdaad voor gezorgd dat de Republikeinen zowel in de Senaat als in het Huis van Afgevaardigden hun meerderheid terugwonnen. Op veel plekken was de strijd op voorhand al gestreden en was het duidelijk welke Senator ging winnen. North Carolina is één van de weinige Staten waar de race nog wel spannend was en zelfs bepalend kon zijn voor de uiteindelijke samenstelling van de Senaat. Ik was er om de verkiezingen van dichtbij mee te maken.

Let’s clean up her mess
[pullquote align=”right”]Daarnaast was er nog een libertaire wiet-rokende pizzabezorger[/pullquote]
North Carolina is een echte swing-state. De zittende Democratische senator Kay Hagan nam het op tegen Republikein Thom Tillis. Daarnaast was er nog een libertaire wiet-rokende pizzabezorger (aldus John Drescher), genaamd Sean Haugh, die een poging waagde. Hij bleef steken op iets minder dan 4%. North Carolina leunt meestal iets meer richting de conservatieve kant, maar tijdens de vorige Senaatsverkiezingen in 2008 kon Hagan meeliften op het succes van Obama. Nu moet ze het toch echt zelf doen. Om zichzelf zoveel mogelijk te distantiëren van Obama gebruikt ze graag het label ‘most moderate senator‘, een titel die ze vanuit een ranking heeft gekregen. Tillis benadrukt vooral de punten waarop Hagan wel met Obama mee stemt, met natuurlijk ObamaCare als schandpaal. Volgens Tillis heeft Hagan er een rommeltje van gemaakt. “She refuses to clean up his mess, so you and I have to clean up hers.”

Zowel Hagan als Tillis gooiden alles in de strijd. Politieke campagnes in de VS staan erom bekend groots te zijn, maar de Senaatsverkiezingen in deze staat zijn de duurste ooit: er is ruim 100 miljoen dollar uitgegeven. De spotjes zijn vooral negatief en het lijkt erop dat het bij de bevolking tot een hoogtepunt van irritatie komt. “Ik kies maar voor het beste uit twee kwaden. Eigenlijk zijn ze beiden mijn stem niet waard,” is een veel gehoorde opmerking. En: “Als dat geld nu eens gebruikt werd om armoede te bestrijden, dan zouden we beter af zijn.”

[pullquote align=”right”]Ook de Democraten weten hoe ze negatief campagne moeten voeren[/pullquote]
De campagnes zijn erg professioneel. Bij de Republikeinen is er een complete app ontwikkeld met een enorme database van alle mensen die ooit op de partij gestemd hebben. Het campagneteam gaat bij hen langs om ze te herinneren aan de verkiezingen. Alles wordt geregistreerd. Als ze niet thuis zijn (of niet opendoen) gaat het belteam er nog eens achteraan. Ook de Democraten weten hoe ze negatief campagne moeten voeren. Op de flyers die langs de huizen gebracht worden staat aan de ene kant: ‘Vote Kay Hagan’ en aan de andere kant: ‘Vote no for Thom Tillis’.

Ralley in Raleigh: Bill Clinton
Zoals Bill Clinton het zelf zei: hij werd weer eens van stal gehaald om een van zijn mededemocraten te steunen tijdens de verkiezingen. Broughton High School heeft haar gymzaal beschikbaar gesteld voor een ralley in Raleigh, de hoofdstad van North Carolina. Op het moment dat hij samen met Hagan het podium op loopt wordt de menigte uitzinnig. Hagan neemt eerst het woord. Nadat ze iedereen netjes bedankt heeft, benadrukt ze nog maar eens dat deze verkiezingen heel belangrijk zijn. “The eyes of the nation are on North Carolina.” Ze profileert zichzelf voornamelijk op vrouwenrechten en komt op voor de middenklasse. Ze geeft een sneer naar haar opponent: “We can see who he’s fighting for and it’s certainly not middle class.” Ze roept mensen op te gaan stemmen. De traditioneel lage opkomst is namelijk vooral nadelig voor de democraten.

[pullquote align=”right”]Hagan zit te stralen en ziet de overwinning al voor zich[/pullquote]
Bill Clinton is van nature een erg goede spreker en pakt ook hier het publiek helemaal in met allerlei persoonlijke anekdotes. “I just became a grandfather. Then there comes a time when you realize (…) you’ve got more yesterdays than tomorrows. But you still care more about the tomorrows. Because you want it to be better for your children and grandchildren.” Een grapje hier en daar en dit alles met slechts een enkele blik op zijn papiertje. Hagan zit te stralen en ziet de overwinning al voor zich. Hij sluit af met: “We have to vote, we have to show up. I believe in Kay Hagan”. Maar daarmee is zijn werk niet gedaan. Natuurlijk zijn er honderden mensen die met hem op de foto willen, hem even een hand willen schudden en misschien zelfs een praatje met hem willen maken. Hagan zelf is nergens meer te zien.

Regionale media en Politico

De regionale krant The News & Observer in Raleigh noemt zichzelf onafhankelijk en is kwalitatief zeker een van de betere in zijn segment. Hoofdredacteur John Drescher vertelt dat ze zich graag willen specialiseren in onderzoeksjournalistiek en dat ze daarbij onder andere de hoge donaties aan de campagnes willen aanpakken. “We don’t know who is paying for the campagnes and that is wrong. Democracy works best if there is a free flow of information.” Ook hij gaat in op de negatieve manier van campagne voeren, maar concludeert dat de kandidaten dit doen omdat het nu eenmaal werkt.

Drescher zegt erg voorzichtig te zijn met reportages over de politiek, juist omdat hij met zijn krant graag objectief wil zijn. “People come to us and complain that Hagan’s picture is an inch bigger than the one from Tillis.” Hij zegt dat media grip op de politiek kwijtraken en steeds minder de agenda bepalen. Terwijl ze de grootste krant in de regio zijn, willen politici niet eens de tijd nemen met hen te praten. Hij is cynisch over rallies, zoals die waar Clinton aanwezig was. “Was there really any substance? I guess it was fun, there probably was a lot of energy in the room. But was there something new?” Ondanks dat veel media in de VS partijdig zijn en dit de polarisatie in de samenleving bevordert, vindt Drescher dit geen probleem. “I do not have any objection against media having an open view upon politics. That’s democracy. The more voices the better.”

[pullquote align=”right”]Hij vergelijkt journalisten met burgers tijdens een juryrechtspraak[/pullquote]

Ook Roger Simon van het populaire online magazine Politico draagt reporters op zo neutraal mogelijk te zijn. Ze mogen absoluut geen campagne voeren en ook geen politieke uitingen doen. Hij vergelijkt journalisten met burgers tijdens een juryrechtspraak. Je hebt allemaal een mening, maar deze moet je even aan de kant zetten om een eerlijke oordeel te geven. “We found we can get a large audience by playing it straight. This was not only a good idea, it turned out to be a succesful idea.” Simon neemt ook de verkiezingsuitslag met ons door en al snel worden voorspellingen voor 2016 gedaan. Volgens hem is er een goede kans dat de Democraten de meerderheid in de Senaat dan terugpakken. De naam Hilary Clinton is al vaak gevallen en ook nu wordt deze vrouw snel het onderwerp van het gesprek. “If she were a horse, there would be no bidding. Because she will win anyway. There will only be symbolic opponents.” Uiteraard gaat dit over de primaries, maar dat sluit niet uit dat hij er veel vertrouwen in heeft dat zij ook tijdens de presidentiële verkiezingen met de winst naar het Witte Huis gaat.

Arjen en Guus
Ondanks dat ik me prima heb vermaakt in de VS, vind ik dat Nederlandse media relatief te veel aandacht besteden aan dit land. Washington is een soort walhalla en Guus Valk (NRC) noemt Amerika dan ook de grootste speeltuin voor correspondenten. “Het land is zo groot en divers. Het voordeel is ook dat je haast nooit energie hoeft te steken in het pitchen van je verhalen, omdat iedereen Amerika al volgt, interessant vindt of het gevoel heeft niet om Amerika heen te kunnen.” Arjen van der Horst van de NOS is van mening dat dit eigenlijk niet zo zou moeten zijn. ”Als je een goed verhaal hebt maakt het niet uit hoe belangrijk een land is. Helaas werkt dat in de praktijk niet zo. Zelfs voor de midterms hebben we vier verhalen gemaakt, terwijl bijvoorbeeld vanuit Berlijn tijdens de verkiezingen nauwelijks nieuws komt. Als je het dan ook vergelijkt met de aandacht die er wel is voor Londen, denk ik dat het ook een beetje luiigheid is. Mensen spreken steeds meer Engels en steeds minder Duits.”

Ook ik kan er niet om heen. Amerika blijft een invloedrijk land, niet alleen voor Nederland maar ook voor veel andere delen van de wereld. Guus Valk zegt dat het daarom deels terecht is dat er veel aandacht is voor de VS, maar daaraan hangt het gevaar dat wat er in de rest van de wereld gebeurt over het hoofd gezien wordt. Terwijl ik altijd heb gezegd dat ik naar ‘gekke’ landen wil, waar Nederlandse media haast nooit over berichten, wijst Guus me er terecht op dat Amerika ook een gek land is. Dat heb ik zeker kunnen ervaren toen ik daar was. Misschien moet ik toch mijn pijlen maar eens naar de overkant van de Atlantische Oceaan richten. Ik zie nu al uit naar de campagnes van 2016: vote Hilary for president! Wat voor negatieve tegencampagnes zullen hier op komen?

Vergelijkbare berichten