De woorden van correspondenten tellen

Het is mij een doorn in het oog elke keer als ik het woordje ‘Megxit’ zie in een Nederlandse krant of lees op een nieuwssite. Mijn frustratie wordt groter als een correspondent het gebruikt om te verwijzen naar het vertrek van prins Harry en Meghan Markle uit het Britse Koningshuis.

Die correspondent moet namelijk beter weten.

Een seksistisch en racistisch frame

‘Megxit’ is misschien een grappige woordspeling op Brexit, maar het is een woord doordrenkt met haat. Het legt de schuld van dit koninklijke schandaal volledig bij Markle. Een vrouw. Een niet-witte vrouw. De ‘binnendringer’ in een eeuwenoud wit koninklijk instituut.

‘Megxit’ duikt al in 2018 op in racistische en misogyne sociale media posts en wordt later overgenomen door Britse tabloids die een hetze voeren tegen de koninklijke nieuwkomer. De ‘gold digger’. ‘Die vrouw’ die Harry uit het royale spotlicht heeft ‘gestolen’.

Waarom dit belangrijk is om te benoemen? Omdat we als journalisten in het buitenland ons soms onvoldoende bewust zijn van de kracht van woorden. Door ‘Megxit’ te gebruiken, gaat een correspondent mee in een racistisch en seksistisch frame. En houdt daarmee eenzelfde machtsstructuur in stand.

Moet de journalist die dan actief afbreken? Daar valt over te discussiëren en ligt aan het soort vakgenoot dat je wilt zijn. Maar ik denk niet dat je als je eenmaal bewust bent van dit frame, je het in stand zou willen houden.

Want zoals we eerder in onze nieuwsbrief al schreven, de manier waarop wij als journalist woorden gebruiken heeft nu eenmaal invloed.

Dit stuk verder lezen? Abonneer je dan op onze nieuwsbrief ‘Standplaats Verweggistan’.