‘Over Bouterse wil men één ding horen: dat hij de verpersoonlijking van alle kwaad is’

Bio: Pieter Van Maele (Kortrijk – België, 1986) is freelance nieuwscorrespondent en fotograaf in Paramaribo voor onder meer Trouw, Radio Nederland Wereldomroep en Het Laatste Nieuws. In het verleden werkte hij ook voor Algemeen Dagblad en Het Parool. Daarnaast schrijft hij voor het lokale Surinaamse maandblad ‘Parbode’. Hij studeerde Internationale Politiek aan de universiteit van Gent. Volg hem op twitter via @pvmaele.

Waarom heb je gekozen voor correspondentschap in Suriname?

Ik kreeg eind 2009 als pas afgestudeerde politicoloog de kans om naar Suriname te gaan, om er te werken als verslaggever op de redactie binnenland van het dagblad ‘De Ware Tijd’. Ik had daar in 2007 al eerder stage gelopen, en had nog steeds contact met de directie van het dagblad.
Aangezien Suriname enkele maanden later naar de stembus zou trekken en alles erop wees dat het historische verkiezingen zouden worden, leek het me een heel interessant aanbod. Desi Bouterse won uiteindelijk die verkiezingen, en werd zelfs president. Na een jaar bij ‘De Ware Tijd’ kreeg ik de kans om correspondent te worden voor voornamelijk Nederlandse media. Hoewel ik hier dus eerder toevallig ben terechtgekomen, ben ik hier na meer dan twee jaar nog steeds actief.

Wanneer loopt je correspondentschap af?

Ik ben intussen al meer dan twee jaar in Suriname. Echt een concrete datum om het hier voor bekeken te houden heb ik nog niet, maar ik denk dat ik volgend jaar toch uitkijk naar een nieuwe standplaats. Met alle respect voor het land, maar Suriname blijft toch een heel kleine gemeenschap (500.000 inwoners) met een beperkt aanbod aan verhalen. De Nederlandse media zijn voornamelijk in één persoon geïnteresseerd: Desi Bouterse. Uiteindelijk wordt het toch tijd voor een nieuwe uitdaging, of je blijft in cirkels ronddraaien. Samen met collega Ivo Evers schreef ik het boek ‘Bouterse aan de macht’, over het Suriname onder Desi Bouterse. Dat boek verschijnt dit najaar bij uitgeverij De Bezige Bij in Amsterdam. Met dat boek op mijn CV wil ik eens goed kijken welke kansen zich eventueel aandienen.

Welk verhaal wil je tijdens je correspondentschap vertellen?

Suriname is veel meer dan Desi Bouterse en drugssmokkel alleen, hoewel dat uiteraard ontegensprekelijk interessante verhalen zijn. Maar onderwijs, volksgezondheid, milieubehoud, de economische ontwikkeling van het land, de moeilijke relatie van het geïsoleerde land met Den Haag, de buurlanden en de regio… vind ik allemaal ook boeiend. Ik ben dan ook enorm blij met Trouw en De Wereldomroep als opdrachtgevers, twee media die aan die thema’s nog ruime aandacht willen schenken. Veel media in Nederland willen over Bouterse bovendien ook maar één kant van het verhaal horen; dat hij de verpersoonlijking van alle kwaad is. Het verhaal wáárom mensen op Bouterse stemmen en wat hij als president wél goed aanpakt, is minstens even interessant. Daarom ook mijn boek, waarin alle aspecten van Bouterse belicht worden.

Wat is de grootste verandering met je leven hiervoor? Moest je erg wennen?

Gezien de gemeenschappelijke taal en het feit dat ik hier al eerder was geweest, had ik geen cultuurshock.

Voor wie werk je allemaal? Moet je ook ander non-journalistiek werk doen?

Naast de genoemde vaste opdrachtgevers doe ik als freelancer eigenlijk bijna alle werk dat zich aanbiedt. Zo heb ik ook reportages gemaakt voor De Morgen, het vakblad van De Taalunie, deed ik productiewerk voor het RTL Journaal en leverde ik bijdrages voor Omroep WNL, Funx of de NCRV. Genoeg journalistiek werk dus, waardoor ik geen bijverdiensten moest zoeken.

Op welke productie ben je het trotst?

Niet echt op één productie, maar ik ben toch trots op mijn reeks bijdragen de afgelopen maand voor Trouw over de omstreden amnestiewet voor de verdachten van de Decembermoorden. Ik ben nog niet zodanig lang voor hen aan de slag, maar kon door de actua meteen toch een stuk of tien mooie verhalen maken. Dat gaf veel voldoening. En omdat het dus niet altijd over Bouterse moet gaan: vorige maand kon ik mee met een Nederlandse archeoloog de jungle in, op zoek naar een oud fort van weggelopen slaven uit de 18e eeuw. Hij claimt het fort na 232 jaar gelokaliseerd te hebben. Heel indrukwekkende repo die ik binnenkort ga uitwerken.

Wat is jouw gouden tip voor journalisten die correspondent willen worden?

Niet al te lang over nadenken, maar gewoon doen. Niets geeft zoveel voldoening als in een leuk buitenland kunnen werken als journalist. En vooral niet gratis werken, want er zijn blijkbaar nog altijd heel wat media die denken dat ‘die freelancer in het buitenland’ het al een hele eer vindt als hij een verhaal mag afleveren, zonder daarvoor betaald te worden. Niet doen.

Lees ook in de serie De (jonge) correspondent:

aflevering 1: Fleur de Weerd in de Oekraïne
aflevering 2: Wies Ubags in Colombia
aflevering 3: Leonie van Nierop in Israël en de Palestijnse gebieden
aflevering 4: Alex Hijmans in Brazilië