|

‘Het vrijgezellenbestaan is geen overbodige luxe’

Bio: Michiel Philippart (1988) is de correspondent voor de GPD in Londen. Hiervoor werkte hij ook als algemeen verslaggever bij de GPD en bij het Eindhovens Dagblad. Op Twitter: @PhilippartM

Waarom koos je voor het correspondentschap?

De uitdaging van journalistiek bedrijven in het buitenland. Om te weten hoe het is om te werken als correspondent. Sinds mijn opleiding journalistiek had ik dat doel voor ogen. Het is in mijn optiek een van de meest aansprekende banen in het vak, omdat je snel moet kunnen schakelen, in een andere taal en cultuur moet werken en bovenal de ogen en oren bent van veel lezers. Omdat veel zaken op een andere manier zijn geregeld dan in Nederland leer je tegelijkertijd ontzettend snel bij.

Waarom in het Verenigd Koninkrijk?

Ik werkte op de redactie van de GPD en de post Londen kwam vrij, dus solliciteerde ik meteen. Ik ben hoofdredacteur Jos Timmers zeer dankbaar voor het vertrouwen. Als het overigens New York, Parijs, Moskou, Peking of Istanbul zou zijn geweest, had ik het ook gedaan. Correspondent zijn in Rome is een droom van mij.

Welk verhaal wil je tijdens je correspondentschap vertellen?

Van te voren had ik geen specifiek idee welk verhaal ik wilde vertellen. Ik wil me vooral laten verrassen door het land, de mensen en de Britse cultuur. Het land eigen maken door, naast alle media op de voet te volgen, van de ene verbazing in de andere te vallen door voor het werk te leven. Wat me het meest opvalt in Londen zijn de sociale verschillen, of sociale ongelijkheid.

Dat soort menselijke verhalen spreekt volgens mij vooral tot de verbeelding. Het grote verschil in kansen door het systeem gaat me aan het hart, een ontwikkeling die zich langzaam ook in Nederland aftekent gelet op de onderwijsbezuinigingen van de dure tweede studie. De Britse klassenmaatschappij is veel sterker verankerd in de samenleving dan ik van te voren had gedacht, wellicht om de ongelijkheid in stand te houden. Ook de macht van de tabloids vind ik verontrustend.

Tijdens een fascinerend gesprek met Joris Luyendijk op King’s Cross St. Pancras vertelde ik hem dat Rupert Murdoch zich wil inkopen in het Nederlandse voetbal. Kort daarvoor zei Luyendijk nog: ‘We mogen zo blij zijn dat Murdoch nog geen vertakkingen heeft in de Nederlandse informatievoorziening.’ Nadat ik hem vertelde van Sky’s bod op het voetbal reageerde hij met de opmerking: ‘Dat is echt het kwaad. Het pure kwaad.’ En zo zie ik het ook door wat ik in het Verenigd Koninkrijk meemaak. Mensen worden hier gewoon gehersenspoeld door die bladen. Want kranten zijn het niet. Gelukkig bestaat The Guardian nog. Een wonder, gelet op de megaverliezen die de krant jaarlijks lijdt.

Waar moest je het meest aan wennen toen je in Londen ging wonen?

Om met acht mensen op een kamer te slapen. Ik zal het uitleggen. Platzak ging ik in een van de duurste steden van Europa wonen. Verschillende mensen in mijn – journalistieke – omgeving adviseerden me om niet naar Londen te gaan omdat het te moeilijk zou zijn om het hoofd financieel boven water te houden. ‘Ik regel het wel, hoe dan ook’, luidde mijn credo. Uiteindelijk stuitte ik, tijdens mijn oriëntatieweek een klein jaar geleden, op een hostel in hartje Londen. Pal naast Royal Albert Hall en Hyde Park regelde ik dat ik voor anderhalf uur keukencorvee iedere avond gratis in het hostel kon verblijven. Ook het internet en het ontbijt waren inbegrepen. Zo’n vier maanden heb ik dagelijks een immense keuken schoongemaakt. Het was het waard. Daarna ben ik verhuisd naar een kamertje van nog geen tien vierkante meter voor vijfhonder pond in Oost-Londen.

Wat is het moeilijkste aan werken in het Verenigd Koninkrijk?

Het regelen van accreditaties en het spreken van de juiste personen. Nederlandse journalisten staan nu niet bepaald bovenaan de prioriteitenlijst, zeker freelance journalisten niet. Gelukkig heb ik bij de GPD kunnen regelen dat ik mijn oude GPD-mailadres mocht houden en GPD-kaartjes mocht laten drukken. Dat helpt mij zeker deuren sneller in te trappen. Constant gezond eten is ook lastig in het VK. Dat heeft indirect weer met het werk te maken, want hoe gezonder je leeft, hoe beter je kunt werken.

Op welke productie ben je tot nu het trotst?

Dat is heel moeilijk te zeggen. Het ene verhaal is qua schrijven van een hoger niveau, maar het andere is weer unieker in zijn soort. Zo sta je het ene moment een meter van de Queen af en klim je het andere moment over drie metershoog hek om de olympische schoonmakers toch te spreken over hun erbarmelijke werkomstandigheden.

Dergelijke zoektochten vind ik het allermooist. Een voorbeeld: na geruchten in Nederland dat er in het centrum van Londen een veredelde illegale coffeeshop, inclusief pooltafels, te vinden zou zijn, ben ik op zoek gegaan. Na enkele weken had ik de toko opgespoord.

De zoektocht die me overigens het meeste voldoening heeft opgeleverd, heeft te maken met Shakespeare. Op een ochtend las ik in de Guardian dat er in een wijk in The City het oude Curtain-theatre van Shakespeare was gevonden. De informatie was vrij summier, maar bood wel aanknopingspunten. Het spannende was dat ik maar enkele uren had om de plek te vinden vanwege de deadline diezelfde dag.

Na uren van vragen, aanbellen en rondlopen stuitte ik op een kleine kroeg, waar de opgravingen in de buurt moesten zijn. Helaas was deze dicht. Toen ik een uur laten nogmaals ging kijken, deed de eigenaar toevallig net de deur open. Hij wist van niks. “Ik heb wel mensen op de afgesloten binnenplaats achter mijn kroeg zien lopen. Op hun hesjes stond ‘Museum of Londen’. Ze weigerden echter te zeggen waar ze mee bezig waren”, aldus de beste man. Nadat ik hem vertelde dat het wellicht om The Curtain ging, zijn we samen door een klein raampje geklommen en stuitten we op de plek die archeologen geheim wilde houden. Dat is prachtig om mee te maken.

Voor wie werk je allemaal? Doe je er ook niet-journalistiek werk naast?

Alleen voor de GPD. De markt van de zuivere journalistiek is vrij verzadigd in Londen. Ik wil me, zeker op mijn leeftijd, alleen met zuivere journalistiek bezig houden. Ik hoef tenslotte nog geen kinderen te onderhouden of een hypotheek te betalen. Daarbij is de GPD een fulltime-job.

Hoeveel uur besteed je per dag aan je journalistieke werkzaamheden en wat is de verhouding bureau-/veldwerk?

50-50. Meer dan zestig uur per week.

Op welke manier gebruik jij social media en waarom?

Interessante zaken tweet ik natuurlijk, hoewel ik niet de hele dag bezig ben met nieuwsfeiten uit de Britse media door te zetten. Daarnaast is Twitter en Facebook erg handig om mensen waarvan je geen telefoonnummer hebt, te contacteren. In het Verenigd Koninkrijk is Twitter dan ook zeer geïntegreerd bij veel organisaties.

Wat betekent het einde van de GPD voor jou?

Dat is nog onbekend, maar Wegener heeft de intentie om met alle correspondenten door te gaan.

Wat is jouw gouden tip voor journalisten die correspondent willen worden?

Mijn relatie was niet bestand tegen het correspondentenbestaan, dus het vrijgezellenbestaan is geen overbodige luxe. Ben tactisch brutaal en laat je niet afschrikken door alle argumenten iets niet te doen. Focus juist op de redenen het wel te doen.

Vergelijkbare berichten