De ‘verkiezingen’ in Swaziland
Er waren afgelopen weekend verkiezingen in Swaziland. Opmerkelijk, want Swaziland is het laatste echte koninkrijk van Afrika.
Koning Mswati III benadrukte echter het belang van de verkiezingen, in wat hij gewichtig een ‘democratische monarchie’ noemde. Je vraagt je af of hij zichzelf serieus nam.
Ik niet in ieder geval. En mijn vrienden uit Swaziland in Zuid-Afrika evenmin. Zij schamen zich vooral voor hun koning en betreuren het dat hun land zo sterk in de houdgreep wordt gehouden door folklore en tradities.
Niet alleen waren er verkiezingen dit weekend. Eerder deze maand huwde koning Mswati III ook zijn veertiende vrouw. Achttien jaar is ze. Van een vriendin uit Swaziland hoorde ik dat de koning er, naast zijn veertien vrouwen, bovendien nog talloze maîtresses op nahoudt.
Het verbaasde mij niet, maar ik vraag me wel vaak af waar Afrikaanse vorsten toch in hemelsnaam de energie vandaan halen. Ik vind samenleven met één vriendin doorgaans al vrij uitputtend. Maar voor iemand als Mswati III zijn veertien vrouwen zelfs dus nog niet genoeg.
Seksuele en materiële hebberigheid
Overigens vertelde dezelfde vriendin uit Swaziland mij ook hoe ver Mswati III in zijn seksuele gretigheid gaat. Zo was er op een gegeven moment een meisje dat het had aangelegd met één van zijn zoons. Mswati III vond de nieuwe vriendin van de prins wel wat hebben, en besloot dus haar te trouwen. Jammer voor de zoon, pappa doet het tegenwoordig met zijn vriendinnetje.
Zulke seksuele hebberigheid is een gevaarlijk voorbeeld in een land met percentueel de meeste seropositieve mensen ter wereld. Meer dan een kwart van de anderhalf miljoen inwoners is besmet.
Maar erger is haast nog dat de hebberigheid van de koning zich niet tot vrouwen beperkt. Ik las onlangs dat de koning controle heeft over maar liefst 60 procent van de hele economie van Swaziland. Nu is het een klein en arm land, maar dit staat toch relatief gelijk aan een situatie waarin onze Willem-Alexander 400 miljard euro op de bank zou hebben staan.
Toch geeft Mswati in zijn door hiv/aids geteisterde land niet meer dan 6,6 procent van het overheidsbudget uit aan gezondheidszorg. Ter vergelijking: Nederland bijna 12 procent.
Groot geworden door klein te blijven
Mswati III neemt zichzelf helaas buitengewoon serieus, vrees ik. Vandaar ook dat hij met zoveel aplomb zijn nieuwe politieke systeem declameerde: de democratische monarchie. Een systeem waarbij hij als koning de verkiesbare parlementsleden aanwijst, uit wie het volk vervolgens mag kiezen (een deel althans, een ander deel van de parlementsleden benoemt de koning zelf), waarna het parlement slechts een adviserende rol speelt (adviezen die de koning zonder opgaaf van reden in de wind mag slaan), een parlement dat de koning bovendien op elk moment zonder reden mag ontbinden. .
De ironie is dat juist het feit dat Mswati buiten Swaziland door niemand serieus wordt genomen, maakt dat hij aan de macht kan blijven. Geen land ter wereld vindt hem belangrijk genoeg om hem aan te pakken. Swaziland is te onbelangrijk om je handen aan te branden, al schendt de koning consequent praktisch alle mensenrechten.
Groot geworden door klein te blijven, zou je kunnen zeggen. Dan kun je mensenrechtenschendingen dus altijd vrolijk blijven afdoen als relatief onschuldige folklore.