Een land dat tijdens de coronacrisis volop in het nieuws stond, en waar journalistieke stereotypes en clichés niet vreemd zijn, is Italië. Sinds september is Anouk Boone (1988) daar het nieuwe gezicht van RTL Nieuws. Ze neemt het stokje over van Eveline Rethmeier. Daarnaast is ze de nieuwe vrouw in Italië voor het Financieel Dagblad.

DBR sprak met Boone onder andere over opstarten in een pandemie, de framing van Italië in het nieuws en waar ze het meest aan moest wennen als correspondent.

Je begint in Italië tijdens een pandemie, dat lijkt me niet bepaald een droomscenario?

Het is een droom die uitkomt om hier te mogen zijn voor RTL, er is veel werk en op daarvoor prijs ik me gelukkig. De verhalen liggen hier voor het oprapen, al is het door de pandemie natuurlijk wel iets moeilijker werken.

Iedere journalist worstelt er nu mee in hoeverre je corona een rol wilt laten spelen in je berichtgeving. Je wilt natuurlijk ook ander soort verhalen vertellen. Italië is momenteel op zoveel vlakken interessant: economisch, maatschappelijk en politiek. De impact van corona is zo groot dat je het virus niet de hele tijd hoeft te benoemen.

Waarom Italië?

Ik heb een sterke affiniteit met het land. Met de ambachtelijkheid. Na mijn studie aan de mode-academie in Amsterdam, heb ik hier mijn Master gedaan. In Florence. Daarna heb ik in de mode-industrie gewerkt bij een bedrijf dat zich richtte op het maken van maatpakken – smokings die bijvoorbeeld zanger Andrea Bocelli droeg. Ondanks de iets te masculiene bedrijfscultuur was dat het moment dat ik dacht: ik wil heel graag in Italië wonen, deze kwaliteit van leven vind ik heel fijn.

Lekker leven in Italie, dat denken wel meer Nederlandse journalisten…

In Italië zitten al veel correspondenten en soms al heel erg lang. Hier heb je bijvoorbeeld Pauline Valkenet en Andrea Vreede – namen die bijna instituten op zichzelf zijn. Waarschijnlijk zitten er zoveel Nederlanders, omdat het zo’n mooie en boeiende plek is om te leven. Zeker als je een aantal Nederlandse media als opdrachtgevers hebt. Het aantal plekken waar je als journalist terecht kan, zijn dus schaars, al is dat misschien in ieder ander land hetzelfde.