Op DBR geven correspondenten in onder meer Frankrijk, Egypte, Zuid-Afrika en Syrië een uniek inkijkje in de dagelijkse praktijk van hun beroep.
Niets zo vervelend als een stel journalisten dat onder het mom van de persvrijheid proberen je politieke agenda toe te lichten aan het grotere publiek. Afgelopen jaar kon Venezuela-correspondent Michel Spekkers meekijken hoe men daar in Venezuela mee omgaat. Hij geeft 9 tips aan overheden die de fijne kneepjes van het pers onderdukken nog niet helemaal kennen.
De bekendmaking dat Hillary Clinton een gooi gaat doen naar het Amerikaanse presidentschap in 2016 was eigenlijk al geen nieuws meer te noemen. Toch was het een waar mediaspektakel voor haar campagnebureau in New York. Onder het toegestroomde journaille ook Amerika-correspondent Hans Klis, die zich schrap zet voor het Amerikaanse ‘feest der democratie’: de campagnetijd.
Terwijl heel Zuid-Afrika (terecht) discussieert over de mogelijke verwijdering van oude koloniale standbeelden overal in het land, leken opvallend weinig Zuid-Afrikanen zich druk te maken over het bezoek van de Zimbabwaanse leider Robert Mugabe afgelopen week aan hun land.
Elk nadeel heeft zijn voordeel, zo ook bij de Russische vertegenwoordiging van de Verenigde Naties. Amerika-correspondent Hans Klis ging ver voor een officiële reactie van de Russen op hun rol in de Netflix-serie House of Cards, en hield daar een prettig contact aan over.
Michel Spekkers komt als correspondent in Venezuela regelmatig in aanraking met corruptie. Zo regelmatig, dat hij smeergeld al bijna als een soort BTW begint te zien. In de praktijk zijn steekpenningen vaak de enige sleutel naar waarheidsvinding. Om dit aan te tonen laat Michel zich (tegen betaling) voor een verhaal vrijwillig opsluiten in een Venezolaanse gevangenis. Participerende journalistiek pur sang, maar het brengt ook ethische dilemma’s met zich mee. Hoe ver kun je als journalist meegaan in het draaiend houden van de zwarte economie?
Correspondent Laura Postma arriveerde net na methanol-affaire in Tsjechië als journalist in Praag. Ondanks dit verhaal net gemist te hebben, blijft alcohol een terugkerend thema in haar verslaggeving. Zo ook nu weer, nu er wordt gevreesd voor een nieuwe alcohol-affaire in het land.
Vorige week viel bij de Nederlandse journalist Fréderike Geerdink een dagvaarding op de mat. Op 8 april moet ze voor het hekje verschijnen in haar woonplaats Diyarbakir. Een maand eerder verrasten 8 mannen van de Turkse anti-terreureenheid haar met een huiszoeking. Ze vertelden haar dat ze verdacht werd van maken van propaganda voor een terroristische organisatie en namen haar mee voor verhoor op het politiebureau. Een teken aan de wand volgens Turkije-correspondent Tan Tunali: de buitenlandse journalist in Turkije heeft zijn onschendbaarheid verloren.
Als correspondent in Zuid-Afrika ziet Niels Posthumus het als zijn belangrijkste taak het land waar hij woont zo evenwichtig mogelijk te beschrijven. Maar in een enkel geval ziet hij het ook als zijn taak Zuid-Afrika te verdedigen tegen ongefundeerde en schadelijke kritiek. “De karaktermoord van ‘expert’ Heinrich Matthee in de Volkskrant verdraaide de werkelijkheid zo sterk dat zij uiteindelijk nog maar nauwelijks iets van doen had met de realiteit.”
De strakke regels binnen de Verenigde Naties zijn soms benauwend. Maar correspondent Hans Klis leert in New York langzaam de trucjes om de bureaucratie voor hem te laten werken.
Oost-Europa is een begrip. Het is niet alleen een geografische aanduiding van een continent, het heeft ook een politieke en historische betekenis. En ook al zijn de tijden veranderd, blijkt het toch moeilijker dan gedacht om de stereotypering van en onverschilligheid over Oost-Europa weg te nemen.
