Op DBR geven correspondenten in onder meer Frankrijk, Egypte, Zuid-Afrika en Syrië een uniek inkijkje in de dagelijkse praktijk van hun beroep.
De Amerikaanse bevolking is door de recente rassenrellen verdeeld in twee kampen en een verzoening lijkt nog ver weg. De media spelen een grote rol in het vormen van de publieke opinie, maar doordat zij elkaar onderling tegenspreken helpen zij de situatie eerder verslechteren dan verbeteren.
De Overseas Press Club (OPC) klinkt exotischer dan zij is. In de overdekte tuin van The Half King, een café op Manhattan, staan een kleine twintig mensen. Bijna allemaal Amerikanen.
Bij De Buitenlandredactie gaat vandaag de documentaire JEMBA in première. De film vertelt het verhaal van Jeremiah, een Congolese vluchteling die met zijn gezin naar Oeganda vluchtte voor het geweld in zijn thuisland. Sindsdien komt hij met behulp van muziek op voor de positie van vluchtelingen.
In vier dagen een documentaire maken is al lastig genoeg, zeker als je in een onbekend, niet-westers land moet filmen. Toch lukte het studenten Malu Keijzer en Maaike Reynaert om in Oeganda hun documentaire ‘JEMBA’ te draaien. Deze film gaat vrijdag op De Buitenlandredactie in première. Loeke de Waal had voor DBR een gesprek met de jonge filmmakers over cultuurverschillen, onverwachtse problemen en dat éne beetje geluk.
De vrijheid van meningsuiting staat op de tocht in Europa, hoorde ik de afgelopen dagen nogal wat mensen zeggen. Maar is dat wel zo? En wordt het niet eens tijd om de (diplomatieke) strijd aan te binden met landen waar die vrijheid werkelijk wordt ingeperkt? Of is dat een naïeve wens?
Op de School voor Journalistiek leren studenten dat een van de basisprincipes van nieuws afstand is. Hoe dichterbij, hoe nieuwswaardiger, is de regel in principe. In de praktijk blijkt dat niet altijd te kloppen, want als je als correspondent in een ‘klein’ land zit, zit je al snel ‘te ver weg’, zo ervaart Laura Postma.
“Dit is het nummer van [x]. Spreek je naam en je nummer in na de bliep en ik kom bij je terug”. Een zin waarmee interviews hier in de Verenigde Staten weleens eindigen. Ik hoor de PR-mensen, woordvoerders vaak al denken: ‘Hank Kliss? Working for whom? Dutch… isn’t that in Germany? Forget it’.
Veel mensen hebben geen idee wat de midterms in de VS inhouden. Toch werd er afgelopen 4 november flink met geld en met modder gesmeten. Ik was in North Carolina toen de strijd op haar hoogtepunt was en ik deel hier kort mijn ervaringen over negatieve campagnes, lokale media en correspondenten in Amerika
Wat doe je als je toilet verstopt zit en het riool in je badkuip naar boven borrelt? Je zou meteen een loodgieter kunnen bellen natuurlijk. In New York werkt dat anders, tenminste als je geen koopwoning hebt en dat hebben de meeste mensen niet. Ook correspondent Hans Klis niet.
Dat Singapore niet hoog scoort op het gebied van vrijheid van meningsuiting is geen nieuws, maar de afgelopen dagen werd nog eens pijnlijk duidelijk hoe de stadstaat omgaat met andersdenkenden. De kritische bloggers Han Hui Hui, Roy Ngerng en twaalf anderen hebben een officiële waarschuwing ontvangen vanwege het protest dat zij hielden zonder dat ze daar een vergunning voor hadden. Offline valt er dus nog een hoop te winnen op het gebied van de vrije mening maar online lijkt het steeds beter te gaan. Of is dat slechts schijn?
