Citaten en ‘achtergrond’ in de mail
Hans Klis ondervindt hoe moeilijk het kan zijn om mensen te spreken te krijgen in Amerika, helemaal als het gaat om politici in Washington. Toch wordt het je af en toe opvallend makkelijk gemaakt…
Hans Klis ondervindt hoe moeilijk het kan zijn om mensen te spreken te krijgen in Amerika, helemaal als het gaat om politici in Washington. Toch wordt het je af en toe opvallend makkelijk gemaakt…
De strakke regels binnen de Verenigde Naties zijn soms benauwend. Maar correspondent Hans Klis leert in New York langzaam de trucjes om de bureaucratie voor hem te laten werken.
De Overseas Press Club (OPC) klinkt exotischer dan zij is. In de overdekte tuin van The Half King, een café op Manhattan, staan een kleine twintig mensen. Bijna allemaal Amerikanen.
“Dit is het nummer van [x]. Spreek je naam en je nummer in na de bliep en ik kom bij je terug”. Een zin waarmee interviews hier in de Verenigde Staten weleens eindigen. Ik hoor de PR-mensen, woordvoerders vaak al denken: ‘Hank Kliss? Working for whom? Dutch… isn’t that in Germany? Forget it’.
Wat doe je als je toilet verstopt zit en het riool in je badkuip naar boven borrelt? Je zou meteen een loodgieter kunnen bellen natuurlijk. In New York werkt dat anders, tenminste als je geen koopwoning hebt en dat hebben de meeste mensen niet. Ook correspondent Hans Klis niet.
Correspondent Hans Klis maakte voor het eerst de Algemene Vergadering mee van de Verenigde Naties in New York. Van achter de schermen tekende hij een onthullend verslag op.
Hans Klis heeft zich dit jaar gevestigd in New York als correspondent. Nu zit hij binnen bij de Verenigde Naties om de Algemene Vergadering bij te wonen, als groentje tussen de doorgewinterde journalisten.
De Buitenlandredactie bestaat vandaag precies twee jaar. Een bedankje voor al onze lezers, volgers en natuurlijk de correspondenten en journalisten die deze site mogelijk maken.
De Buitenlandredactie en Lokaalmondiaal verzorgen tijdens de Nacht van de Journalistiek een speciale sessie met correspondenten. Hoe regel je als beginnend correspondent opdrachtgevers, hoe vind je de verhalen buiten de gebaande paden, en hoe verkoop je ‘buitenland’ – en jezelf – aan Nederlandse media?
Meer te weten komen over het correspondentschap, dat is de reden waarom ik eind 2011 begon te spelen met het idee voor De Buitenlandredactie (DBR). Moest ik genoegen nemen met verhalen over correspondenten over het vak die vaak alleen maar verspreid te vinden waren over talloze kranten, tijdschriften of boeken? Nee, dat wilde ik niet.